"Babam kravatlı gezerdi, fötr şapkası vardı, bu resimde hatıra olsun diye giydirmişler. Maraş’ta dikilmiş bu sırma elbiseler... Babam önce teyzemle evlenmiş. Teyzem vefat edince, annem o zamanlar 13 yaşında başka biriyle nişanlı, babam kardeşinin çocuklarına baksın diye almış annemi. Serde ağalık var ya, tutup bir hanım daha almış sonra. Yani derken aile büyümüş, dokuz kardeş olmuşuz... Resmi kurumlara aracılık yapardı babam. Arzuhalciler var, avukat yoktu o zaman. Arzuhalciye bir pusula yazdırır, ‘işte şu adama şu dilekçeyi yazıver’ diye. Kendi okur-yazar değildi. Herkes gibi ben de saygı duyuyordum. Cahil adamdı ama müthiş Atatürkçüydü. Oğlum devletin yanında olun, aleyhinde olmayın, bir de Demokrat Partili olmayın derdi."

 

     

     Aşiretin debdebesi
     Koco Elbistan, ilk görev yeri olan Kırıkhan’a gider: "Belediye tabibiydim.
     495 lira maaşla çalıştım. Bu arada Adana’da nişanlandım. Nazilli’nin Bozdoğan kazasına, hükümet tabibi olarak tayinim çıktı." 1961’de geçirdiği bir trafik kazası sonucunda tedavi olmak üzere yurtdışına çıkması gerekir Koco Elbistan’ın. "Kırkdokuzlar" davası nedeniyle izin verilmez. İçişleri ve Sağlık Bakanlığı’na sayısız başvurularda bulunur ve sonuçta yurtdışına çıkar. İyileşmesinin ardından Almanya’da hekim olarak çalışmaya başlar. Nişanlısı Zeynep hanımla Almanya’da evlenir. İhtisasını yapmak üzere Türkiye’ye gelirler. İhtisasını tamamlar, cerrah olur. "İzmit’e tayinimiz çıktı. 10 sene orada çalıştık. Bir süre sonra yine Almanya’ya gitmeye karar verdik. 12 Eylül günleri, gece yarısı tam Nürnberg uçağına binerken, indirdiler beni. Hanım ve çocuklar Almanya’da beni bekliyor. ‘Neden indirdiniz?’ dedim, ‘Çıkış yasağınız var’ dediler. Sabah her yere telefonlar edildi. Neyse, bindik uçağa, kavuştuk çocuklara." Yedi yılın sonunda vatan özlemi ağır basan Zeynep hanımın isteğiyle Türkiye’ye geri dönerler. "Geldim, tayinim çıkmadı, aldım valizi gittim Elbistan’a. Orada özel hastaneye ortak olduk. Hasta masada öldü müydü adın kötüye, hastayı kurtarırsan adın iyiye çıkıyor. Küçük yer tabii. Biz biraz şımardık, afedersiniz. İşte o zaman SHP’den milletvekili adayı olduk. Olmadı, seçilemedim. Baktım ki iş de yok artık, terk ettim Elbistan’ı bıraktım geldim, İstanbul’a." Eski bir hastasının aracılığıyla özel bir hastanede iş görüşmesine gider: "Buyurun’ falan dediler. ‘Ben Kürtüm, Aleviyim, biraz da solcuyum, çalışmak istiyorum’ dedim. ‘Memnuniyetle’ dediler. 11 sene çalıştık. Ayda 30-40 tane ameliyat yapıyordum." Koco Elbistan artık hekimlik yapmıyor. Bugünlerde seyahatlere çıkıyor, arkadaşlarıyla birlikte oluyor. Saz dinlemeyi ve çiğ köfte yapmayı seviyor. Zaman zaman da Antep’e, Maraş’a gidiyor: "Aşiret ilişkileri zayıflamış. Çünkü aşiret diye bi şey kalmamış ki. Gittiğimiz zaman kirvelerimiz bizi taltif ediyorlar, ziyafet veriyorlar. Yalnız insanların o aşkı, o heyecanı yok. Herkes geçim derdinde. Büyük kısmı büyük kentlere göçtüler zaten. Aşiretin o debdebesi kalmadı. Ayda, yılda bir gidersen, alakadar oluyorlar o kadar..."
     

     "Fakülte’de ‘Koco’ deyince, ‘Yahu nedir bu isim?’ dediler. ‘Kürtüm ben’ dedim. Bir arkadaşım, yemin etti bana, ‘Ben buraya gelinceye kadar’, Tıp Fakültesi’nde okuyor, ‘sizin kuyruklu olduğunuzu tahmin ediyordum’ dedi. Cehaletin bu kadarı olur mu yahu, ‘Ben insanım’ dedim, ‘insanın kuyruğu olur mu, sen cahil misin bu kadar?’ Allah’ın Kürtü falan dedikleri zaman hiç ciddiye almazdım. Böyle şakalarımız oluyordu, ama ciddi bir sorun olmadı okulda. Kürtçülük mahkemesinde bile gülünç şeyler oluyordu. Bir arkadaş bana mektup yazmış, şiir yazmış Kürtçe. Ne var sanki? Kürtçe şarkı söylüyorlar, ne olacak sanki. Yani hükümetlerin Kürt kelimesinden korkmasından bir tuhaf oluyor insan."